Nastawienie się na drugiego człowieka i skierowanie ku niemu pomocy to cel polityki społecznej. Odkąd wiadomo, że w społeczeństwie są ,zarówno silne, jak i słabe jednostki, wiadomym jest, iż istniej potrzeba by Ci pierwsi oraz system instytucjonalny pomagali tym drugim.

Marginalizowanie ludzi działa na ich niekorzyść. Wykluczenie znacząco obniża poczucie wartości. Dlatego zaistniała potrzeba, aby społeczeństwo poprzez szereg działań wspierało i usprawniało funkcjonowanie osób, które same nie potrafią z różnych powodów o siebie zadbać. Pomoc ta będzie odnosiła się do wszystkich sfer życia. Chodzi tu o wsparcie materialne, dostęp do edukacji i udoskonalania swojego warsztatu pracy, by stać się bardziej atrakcyjnym na rynku pracy, wsparcie medyczne oraz ogólne uspołecznianie. Czasem trzeba nauczyć pełnienia ról społecznych osoby, które są w tej kwestii nieporadne. Istotne jest tutaj, aby jednostka działała w prawidłowy sposób w społeczności, w którym się rozwija, wzrasta i żyje. Taka forma pomocy może być krótko lub długotrwała. Wszystko zależy od sytuacji danej osoby i od tego, jak długo znajduje się ona w sytuacji kryzysowej wymagającej wsparcia. Jedno jest pewne, człowiek nigdy nie powinien zostać sam ze swoimi problemami i powinien mieć zapewnione choćby minimum podstawowych potrzeb życiowych. Istotna jest tu także świadomość, że jako członkowie jednej społeczności, z etycznego punktu widzenia, jesteśmy za siebie wzajemnie odpowiedzialni.